arkama dönüp bakıyorum da şuan, hep başarısızım diyorum. “bişeyleri hep eksik bırakmışım, anlaşılamamışım ve hiç hak etmediğim halde kaybetmişim”. ama bunun benim kendimi tam olarak ifade edemeyişim yüzünden olduğunu da kabul ediyorum. kabulleniciliğim artmış birde. onu da görüyorum. beni tanıyanlar da bunu görüyor. hatta yıllardır yüzümü görmeyen arkadaşlarım dahi beni şimdi gördüklerinde “çok değişmişsin, eskiden çok âsiydin” diyor. değişim onca yıl geçince olmasa anormal olmaz mı zaten? yaşananlar, çekilen çileler zaten arada birde çekilen çileye rağmen kan kusup kızılcık şerbeti içtim karakteri olunca olgunlaşmayıp da n’apacaksın, di mi? istekli bir kafa ezilme durumu yaşamış birinin, şimdi şu halde olması bile büyük başarı aslında. yıllarca verdiğim onca emek, kimseye etmediğim onca fedakarlık, kişiliğimden verdiğim onca taviz.. tüm bunların şimdilerde adı çirkeflik olmuş. olsun ya, ne yapalım.. hayat bu.. eyvallah der, gardımızı alır, yolumuza bakarız..

Bir Varmışım Bir Yokmuşum by cileklisut