Bu arıza tipler her yerdedir. En çokta benim karşıma çıkmıştır tahminimce. Gerekmedikçe ağzını açıp iki laf etmeyen, gereksiz laf kalabalığına her dem ” ıyyy ne sinir  ” gözüyle bakmış , sessiz sakin profil çizen bi buzdolabıyım çünkü. Dışardan bakınca vur kafasına al ekmeğini sananlar çok. Bu bakımdan da beni bir iki çemkirme ile sindirebileceğini düşünenlerin olması da gayet doğal. Ama ya beni tanıyanların, yıllarca yediğimiz içtiğimizin ayrı gitmediği, hatta “canım” dediğim, “canım” olanların bana bunu yapması ne anlama geliyor? Hmm bir düşüneyim bunu…. Sanırım artık canım olmadıkları anlamına geliyor.

Bir hata varsa bu genelde iki kişiliktir. Bunu anlamayan ya da anlamak istemeyen “narsist” tipler de bunu çok yapıyor. Ve her daim karşı tarafı suçluyor. Kendisi mükemmel ve vazgeçilmez ya hani. Sonra da hayal dünyasına dalıyor. Nasıl mı? Kendisi bir hata yapmış olamaz, zaten yapmış olsa bile karşı taraf ondan vazgeçemez ki (!) Karşı taraf suçlu ya, özür dileyecek. Bunu bekliyor. Hayalperest de oluyor biraz bunlar. Bir yandan hayal dünyasında yaşarken, bir yandan da yemediği halt kalmıyor fırsattan istifade. Ve özür bekliyor, saygı bekliyor, sevgi bekliyor… bekliyor babam bekliyor. Peki bunları hak etmediği halde, ne hakla bekliyor?